صداي پرپري آمد

مرزی است میان ناآگاهی از واقعیت و آگاهی از آن که عبور از آن زتدگی آدم را کاملا تغییر می دهد در حالی که دنیای بیرون هیچ تغیری نکرده. و دیگر هیچوقت احوال مثل قبل نخواهد شد. شاید به دنبال غفلتی سخت باید بود که هیچوقت عبور از این مرز را میسر نکند و یا باید خرد شدن زیر چرخهای بی تفاوت واقعیت را لمس کرد.